از سعدی، هنگامه‌یِ غم.

گاه

چون عودِ بر آتش

دلِ تنگ‌م

می‌سوخت.

هر نفسی که فرو می‌رود، ممدّ ممات است

در فیلمِ هجدهِ مردادِ نودوپنج

بازیگرِ نقشِ مکمّلِ زنی بودم

-زنی که جان نداشت-

که کارگردان‌ش

خالقِ اصغرِ فرهادی بود.

+دیگر هیچ‌وقت آن آدم قبل نمی‌شوم، آن آدمی که موقع دیدن امثالِ لانتوری، تلخی، اثری بر ذوق‌ش داشت. طشتِ بزرگی شده‌ام، پر از سم، تلخی طشت‌م را بزرگ‌تر می‌کند، کام‌م را تلخ نه. اما یک‌بار دیگر، دست مریزاد به درمیشیان و حواس‌ش، که هست به دردهای مردم زمانه.

عصر دلگیر چهارشنبه

"کوهم اگر؛

چه کنم با غمِ تو؟"