محیص

سخن را چون نمی نویسم در من می ماند، و هر لحظه مرا روی دگر می دهد

محیص

سخن را چون نمی نویسم در من می ماند، و هر لحظه مرا روی دگر می دهد

پس آدم از پروردگارش کلمه هایی را آموخت، سپس خداوند به سوی او نظر کرد.
بقره 37.

محیص در ادبیات عرب به معنای گریز است و توضیح مختصر وبلاگ، از مقالات شمس تبریزی وام گرفته شده است.

اگر دنبال ِ متن هایِ شسته رفته یِ ادبی هستید، وبلاگِ شخصی ِ شخصِ نادرستی را انتخاب کرده ید.

۴ مطلب در اسفند ۱۳۹۴ ثبت شده است

الان چند نفر در ایران منتظرند سال تحویل از راه برسد و یک نفر که خیلی حرف های ناگفته بینشان مانده یک تبریک معنادار به آن ها بگوید و سرمنشا یک صحبت طولانی بشود؟ و درست بعد از خوابیدن موج تبریک ها و دریافت معمولی ترین پیام از فرد مذکور و ناامید شدن از این اتفاق، چند نفر به افسردگی پسا سال نو دچار می شوند؟

دارم خفه می شوم که برای شما (؟)تا بنویسم: "شماها دوستام بودین؛ و فقط شماها دوستام بودین"

و دارم به هر طریقی میشه جلوی خودم رو میگیرم که این کار رو نکنم.



اگه آخرین باری که خواستم باهات حرف بزنم، با اون مدل جواب دادنت کاری نمی کردی که تا دو روز بعد، شب ها کابوس ببینم و صبح ها از شدت گریه نتونم برم سر کلاس هام، الان، همین الان، بهت یه جوری می فهموندم که با دیدن چه چیزهای بی ربط و با ربطی دلم برات تنگ میشه.
حیف نمی تونم بهت بگم، روز آخر سالی، نشستم زل زدم به گوشیم (مثل تمام هفته ی اخیر) و به ازای هر نوتیفیکیشن (که اکثرا از بازی های چرت و پرت و بی معنی مربوط به کارم هستند) منتظرم گفته باشی یاد روز آخر پارسالی، که پناهنده ی هم بودیم، از غصه های زندگی. به جاش، میخوام بشینم تو یه یادداشت طولانی خودم رو توجیه کنم که اساسا از "تن ها بلا خیزد" و بهتر است از اشتباهاتم در سال گذشته درس بگیرم و الخ.




میگذره این روزا از ما؟!